25-02-2023: Alta regio – Honnigsvåg 243km

Vandaag een korte trip, van Hammerfest rijden we naar Honnigsvåg en dan richting Noordkaap. Uiteraard werd er nog wel wat over en weer gepraat over het verblijfsfiasco van gisterenavond. Dit konden we gelukkig doen onder het genot van een heerlijk ontbijt in het hotel dat we gisterenavond om 22 uur nog wisten te scoren.

In de haven van Hammerfest is ook enige wellicht visserij gerelateerde industrie te bespeuren. Hammerfest telt iets meer dan 7000 inwoners en is de meest Noordelijk gelegen stad ter wereld (70°39’N).

Voor we Honnigsvåg bereikten moesten we door de Noordkaap tunnel. Honnigsvåg en de Noordkaap liggen namelijk op een eiland. De tunnel is 6875 meter lang en gaat tot 212 meter onder zeeniveau.

Het hotel in Honnigsvåg is het enige dat we ruim op voorhand hadden geboekt. Honnigsvåg is een klein dorp en is de dichtste plaats tegen de Noordkaap waar je nog kan verblijven. Aangezien er maar enkele hotels zijn en we in totaal toch met 117 teams waren hebben we niet getwijfeld en direct iets vastgelegd.

In de ochtend kregen we bericht van de organisatie om ons aan te sporen de Noordkaap op zaterdag te bezoeken in plaats van dit gezamenlijk te doen op zondag. Er werd namelijk slecht weer verwacht voor zondag met het risico dat de weg naar de kaap dan wordt afgesloten. Dit hebben een groot aantal teams vorig jaar mogen ervaren.

We waren ruim op tijd in Honnigsvåg dus konden we al snel doorrijden naar toch één van de hoogtepunten van de rally, het bezoek van de Noordkaap.

De rit van Honnigsvåg naar de Noordkaap loopt door een – ik zeg het weer – adembenemend landschap. Wellicht zal de trip in de zomer ook heel mooi zijn maar de iets meer dan 30 kilometer door een spierwit landschap heeft toch iets magisch. Onder een stralende zon trok Big George zich netjes naar boven want de Noordkaap blijkt behoorlijk hoog te liggen. Meer precies staat de globe tegen een 307 meter hoge afgrond. Sneeuwkettingen zijn een verplicht item om bij te hebben op dit traject maar we hebben ze zelfs niet moeten opleggen. Rijden op sneeuw en ijs valt eigenlijk nog wel mee, naar ons gevoel was remmen het meest delicaat en mits een beetje handelen met gevoel gaf dit geen problemen.

Het was dan wel laagseizoen, alleen ben je niet op de Noordkaap. Op de grote parking, die trouwens gratis is, stonden redelijk wat andere teamleden. Een overrompeling zoals je wel eens ziet op zomerbeelden was het echter niet. Op zich kunnen we dit wel begrijpen want de omstandigheden om hier te geraken zijn niet altijd evident.

Zonde zouden we zeggen want in de sneeuw is het echt mooi én ik heb de mogelijkheid gehad het monument te fotograferen zonder dat er iemand bijstond. In de zomer een absolute utopie.

Buiten het bekende monument staan er nog enkele gedenkstenen en is er een groot en erg modern ingericht bezoekerscentrum.

Om het bezoekerscentrum, het restaurant en de shop te bezoeken heb je dan weer wel een ticket nodig (310 NOK of een kleine 30 euro p.p.). Je kan in ruil hiervoor een film gaan zien en enkele tentoonstellingen bezoeken. Uiteraard hebben we dit allemaal afgevinkt. Het restaurant was trouwens ook oké voor een kleine hap om onze honger te stillen. 

Zoals we op veel plaatsen tijdens onze trip hebben gedaan spraken we ook hier iemand aan. Die wist ons te vertellen dat we echt geluk hadden met het weer. De hele voorbije week was er geen toegang geweest wegens hevige sneeuwval. De dag na ons bezoek zou de toegang wellicht weer zijn afgesloten omdat er een sneeuwstorm werd verwacht.

Zonder dat we er erg in hadden bleken we in totaal ruim drie uur op de Noordkaap te hebben rondgelopen. Foto’s maken met de drone was tot mijn verbazing toegelaten dus dat was een meevaller.

Tevreden konden we de rit terug naar Honnigsvåg aanvatten om in het dorp iets lekker te eten en van een rustige avond in ons hotel te genieten. We hadden ook wel wat indrukken van die dag te verwerken.

26-02-2023: Honnigsvåg – Noord lapland regio 396km

Aangezien we een dag eerder dan gepland de Noordkaap hadden bezocht konden we in de ochtend koers zetten richting Fins Lapland. De vrouw op de Noordkaap bleek gelijk te hebben over het weer. Toen we ontwaakten, zaten we midden in een sneeuwstorm. Een strakke wind zorgde ervoor dat de sneeuw horizontaal vloog en dat beloofde voor de komende rit want de zichtbaarheid was echt wel beperkt.

Net voor we Finland binnen reden passeerden we de gemeente Karasjok. Ook al telt de gemeente slechts 2700 inwoners er is wel iets over te vertellen. Zo is in januari 1886 hier een temperatuur van -51,4°C gemeten wat tot vandaag de laagste temperatuur ooit gemeten is in Noorwegen. Maar ook de zetel van het Noorse Sameting, wat het parlement is van de Sami, is hier gevestigd. Het Sami parlement is pas in 1989 door Koning Olaf V geopend, daar komen we straks nog even op terug. Het stond op mijn to-do lijst om Sami te fotograferen in hun traditionele klederdracht. Aangezien er een Samisch museum in de gemeente is leek ons dit een goede startplaats. Helaas blijkt er op zondag niks open te zijn, zelfs geen museum.

De woeste landschappen van Noorwegen werden in Finland al snel ingeruild voor eindeloze dennenbossen. Zo rijden we door het Stabbursdalen Nationaal park, dit dennenwoud is het meest noordelijke ter wereld.

De rit ging verder richting Ivalo wat een iets grotere stad is gelegen aan het 1040 km² grote Inarijärvi meer. Het grootste meer in Lapland. Dit was voor ons een iets moeilijkere plaats om een nette verblijfplaats voor de nacht te vinden.

Uiteindelijk toch gevonden in Hotel Kulahippu en aangezien er hier ook een restaurant was besloten we om dan eindelijk rendier te eten.

Ik was nog steeds op zoek naar Sami bevolking in klederdracht dus sprak ik de dame aan die ons het eten bracht. De vraag was simpel: waar kan ik de Sami mensen ontmoeten? Met een lach op haar gezicht zei ze ‘je spreekt ermee’. Even met stomheid geslagen geraakten we aan de praat. De Sami bevolking zijn de originele bewoners van dit gebied (Lapland) dat zich uitstrekt over Noorwegen, Finland, Zweden en een stuk in Rusland. Het is een bevolkingsgroep die erg lang is onderdrukt door inwijkelingen. Zij leefden lange tijd als nomaden samen met hun kuddes rendieren die voor voedsel zorgden maar ook voor een inkomen door de verkoop van o.a. de gelooide rendiervellen. Ook nu nog worden de meeste kuddes rendieren beheerd door Sami. Mijn vraag om Sami in klederdracht te zien werd nu definitief van de kaart geveegd. Ze dragen dit uitsluitend tijdens feestelijkheden.

Ook het huidige conflict tussen Rusland en Oekraïne kwam ter sprake net als het inreisverbod voor Russen in de EU. Hierop wist ze ons te vertellen dat Russen gewoon naar Noorwegen kunnen (geen EU) en dan doorreizen naar de andere Scandinavische landen omdat er quasi geen grenscontrole is tussen Noorwegen en bv. Finland.

We hebben dan wel geen Sami in klederdracht gezien maar onderweg zijn we dan toch rendieren tegengekomen. Het was een vrij grote groep die dus zonder omkijken gewoon de weg oversteken. Op die wegen rijden de Finnen dus rond de 100km/u. Als je dan ineens zo een rendier ziet en weet dat je op ijs rijdt zal het wellicht even spannend zijn. Misschien is dat de reden waarom de beste rallypiloten van hier komen, vanwege hun behendigheid om rendieren te ontwijken.

27-02-2023: Noord Lapland – centraal Finland 532km

Heel misschien hebben we er een verkeerd beeld aan overgehouden … Maar als je ons vraagt naar een eerste indruk van Finland dan zeggen we wellicht in koor: eindeloze banen en enorm veel bomen.
Zeker in Lapland waar amper 3,4% van de Finse bevolking leeft, konden we heel lang rijden zonder ook maar een levende ziel tegen te komen.

Vandaag op de planning stond het bezoek aan Rovaniemi, de thuisbasis van Santa Claus. Dat het op de planning stond begrijpen we wel maar eigenlijk is het één groot commercieel gedoe. We hebben even door het park rondgelopen en uiteraard het Santa Office bezocht. Om Santa Claus zelf te zien moesten we een uur gaan aanschuiven tussen voornamelijk Chinezen. Nergens anders op de 8500 km lange trip zijn we die tegengekomen maar bij Santa Claus vertegenwoordigden ze volgens mij 50% van de bezoekers.

De poolcirkel loopt door Rovaniemi en zo verlieten we het Arctische gebied verder richting zuiden. Rovaniemi is tevens de hoofdstad van Lapland.

Het eindpunt voor vandaag was de regio Oulu waar we een klein maar gezellig huisje hadden gehuurd voor de nacht. Na ons te hebben overgegeven aan de kookkunsten van Dieter besloten we naar buiten te trekken om eindelijk het noorderlicht te zien. Alles zag er goed uit, de app gaf 74% kans en de hemel was redelijk open.

Na een eindje te hebben gewandeld om de meeste verlichting achter ons te laten, vatten we post ergens midden in een veldje.

Alle hoofden vol goede moed naar boven gericht. De snijdende wind bij -7°C liet Dieter en Loïc na een klein uur besluiten om warmere oorden op te zoeken. Ikzelf en Tom hebben het toch nog een extra 45 minuten weten volhouden. Noorderlicht kregen we echter niet te zien. Dat was eerder frustrerend aangezien een heleboel andere teamleden wél al hadden genoten van dit spektakel. En het was al helemaal te gek voor woorden toen we hoorden dat er in België en Nederland op dat moment wel noorderlicht te zien was. Enfin, reden om nog eens terug te keren zeker?

28-02-2023: Centraal Finland – Helsinki 607km

Bomen, rechte banen en bomen. Dat is kort door de bocht wat we vandaag vooral te zien zouden krijgen. Versta me niet verkeerd hé, het is mooi, zelfs erg mooi maar op den duur wel eentonig.

We hadden ergens gelezen over een ijshotel, dus gingen we dat bezoeken. Het zou zich in Kemi bevinden. Na een beetje zoekwerk vonden we een gebouw dat aan de vereisten voldeed. Althans dat dachten we, in plaats van een hotel en bar stonden er een heleboel ijssculpturen. Best wel mooi om te zien maar niet wat we hadden verwacht. Om enige frustratie af te schudden volgde er een sneeuwballengevecht.

Gelukkig zorgde het roadbook voor een welkome onderbreking. Zo konden we lezen dat Finland beschikt over een luchtvaartmuseum gelegen in Tikkakoski. Een eerder gemakkelijke naam want de Finse taal is echt niet eenvoudig. Ook hierover hebben we gesproken met een local. Ze blijken dikwijls exacte dezelfde woorden te hebben die toch iets compleet anders betekenen. Ze beschikken bovendien over een massa dialecten die zo sterk van elkaar verschillen dat ze elkaar gewoonweg niet verstaan. Het gaat zelfs zover dat in Lapland alle verkeersborden tweetalig zijn. Namelijk Fins en Samisch en lange tijd dachten we dat het twee verschillende zaken waren. Zo sterk verschillen ze van elkaar.

Maar we wijken af, terug naar het luchtvaartmuseum dat we bezochten. Echt de moeite van een bezoek waard. Het museum belicht de hele luchtvaartperiode startende bij de allereerste luchtvaartpioniers tot de hedendaagse luchtvaart. Er is wel een sterke focus op alles wat met militaire luchtvaart te maken heeft. Op zich maakt het dat zelfs extra interessant want veel van de getoonde items waren voor ons allen nooit eerder gezien.

Velen onder jullie kennen zeker het merk Saab nog. Dat is Zweeds en is ooit begonnen als vliegtuigbouwer. Al in 1940 vlogen de eerste Saab vliegtuigen en ook als is het automerk Saab al een aantal jaren verdwenen in de luchtvaart is het merk nog steeds actief. Vooral in de militaire luchtvaart maar heel recent hebben ze een nieuw vliegtuig voor de gewone burgerluchtvaart uitgebracht.

Het museum beschikt over echt unieke stukken, zo zie je hierboven de enige nog bestaande Brewster Model 239. Buiten het feit dat dit het enige nog overgebleven exemplaar is blijkt het ook het enige vliegtuig in het museum te zijn met effectieve gevechtsschade.

Wat ons bijna direct opviel toen we het museum binnenliepen was de aanwezigheid van hakenkruisen. Iets wat ons allen spontaan aan minder aangename tijden laat denken. Blijkbaar had de Finse luchtmacht het hakenkruis al in 1918 in gebruik op haar gevechtsvliegtuigen. Dit is dus jaren voordat Adolf Hitler zich het symbool toe-eigende voor nazi-Duitsland. Finland heeft pas in het jaar 2020 afscheid genomen van het hakenkruis op zijn vliegtuigen, uniformen en ander militair materiaal. Dit omdat er van het personeel erg veel opmerkingen kwamen dat ze daar dikwijls negatief over werden benaderd. Dit symbool is nu vervangen door een steenarend in een cirkel van vleugels.

We zetten verder richting Helsinki. De hoofdstad van Finland telt rond de 600.000 inwoners, inclusief de agglomeraties loopt het zelfs op tot rond het miljoen. Dat maakt ook dat ongeveer een vijfde van de totale Finse bevolking in of rond de hoofdstad woont.

Bovengronds parkeren in de buurt van onze verblijfplaats was geen optie dus op zoek naar een ondergrondse parking. Die was er op amper 100 meter lopen. Als we de parking uitgingen viel het ons op dat de deuren wel heel dik waren en dat de complete ruimte blijkbaar hermetisch afsluitbaar was. Volgens ons een overblijfsel uit de koude oorlog al hebben we daar geen bewijzen van gevonden.

Helsinki is een open stad met brede banen en opvallende gebouwen. De stad gaf ons allen ook een erg aangename indruk en voor mij persoonlijk staat het zeker op de lijst om eens terug te komen. Als ik het nog niet eerder heb vermeld dan kan ik toch wel stellen dat we het culinair gedurende de hele trip niet aan ons hart hebben laten komen. Als je in de Scandinavische landen van de alcohol blijft kan je trouwens heel lekker en nog best betaalbaar gaan eten.

01-03-2023: Helsinki – Tallinn – Riga Letland 424km

Vandaag nemen we terug een overzet, nu van Helsinki naar Tallinn. Een overzet is eigenlijk een understatement want we komen in een heus cruiseschip terecht. Wel straf want de overtocht duurt maar een goeie twee uur. Ons hoor je niet klagen, het schip was een 220 meter lang en telde zeven niveaus. Buiten een taxfree shop, diverse bars en restaurants zat er zelfs een heuse Burger King in. Na een rustige overtocht kwamen we twee uur later aan in Tallinn Estland. De stad telt bijna 450.000 inwoners en dat is ineens een derde van het totale inwonersaantal. De drie landen die we nu aandoen, ook wel de Baltische staten genoemd zijn eerder kleine landen met een beperkt aantal inwoners.

Tallinn kwam erg aangenaam over als stad, zeker het oude gedeelte dat wij bezochten. We bezochten een kleine kerk en liepen rond in de stad om de sfeer op te snuiven. Op de middag hebben we een lunch genomen in een soort cafe/brasserie ‘Old Estonia’. Als lokale specialiteit stonden er varkensoren op de menukaart. We hebben gepast en wijselijk iets genomen wat ons bekender leek.

Het doel of de taak voor vandaag was eigenlijk samenkomen met de andere leden uit de groep. Dit liep echter over een periode van 13u00 tot 21u00 met de bedoeling te overnachten in Tallinn. We besloten om na de lunch door te rijden richting Riga Letland. De bedoeling was om daar te overnachten en ‘s anderdaags ruim de tijd te nemen om de stad te bezoeken.

Op de weg naar Riga zouden we de verlaten gevangenis van Rumu passeren. Dit stond ook zo in het roadbook en aangezien ik al foto’s van eerdere edities had gezien wilde ik daar wel stoppen.

Na enig zoekwerk vonden we het meer terug waar de gevangenis in staat. Het oude gebouw is namelijk omringd door water of zoals nu in de winter door ijs. Wegwijzers staan er niet dus reden we richting het meer waar we ijsvissers op zagen zitten. Na enige twijfel reden we links met de bedoeling rond te rijden. Aangezien er uitsluitend sneeuw lag en van een weg niet veel was te bespeuren gebeurde het onvermijdelijke.

Big George ging met zijn achterwielen door het ijs. Het was wellicht niet meer dan een grote plas met een te dunne laag ijs erop aangezien we zowel links als rechts rotspartijen hadden. Maar we zaten wel vast en de auto omhoog zetten of in lage versnelling zetten, niets hielp. Gelukkig was team Gonzo in de buurt en konden zij langs de andere kant rondrijden. Mits een beetje moeite en een kinetisch sleeptouw konden zij er ons uittrekken.

Om even te bekomen gingen we het ijs op richting de vissers. Ze boren met een grote ijsboor een gat door het ijs en vissen met een piepklein vislijntje op visjes die eruitzagen als Voorntjes. De visser had een plastic bakje bij hem staan waar er zeker al een stuk of vijftien inzaten. Ze waren echter allen maar een goeie 10cm groot.

Voor zover we konden communiceren met de man (hij sprak Russisch zei hij) liet hij ons verstaan dat dit een dagelijkse bezigheid was om in voedsel te voorzien. Toen we vroegen waar het gevangenisgebouw stond toonde hij ons de weg over het bevroren meer. Na de frats van zonet besloten we toch maar om rond te gaan en over de gewone weg te rijden tot bij de ingang.

En ja hoor, terug de weg op een goeie 500 meter verder was er een oprit naar de Rumu gevangenis. Die gesloten bleek te zijn… Ofwel willen ze ons niet ofwel willen ze overal dat we nog eens terugkomen. Dus aangezien het boeltje gesloten was dacht ik er even over te vliegen met de drone. Zoals het hoort dien je als dronepiloot altijd na te zien of je op die locatie ook effectief mag vliegen. En wat dacht je? We bevonden ons in een militaire zone. Geloof me dan kan je beter niet gaan vliegen want daar kunnen ze meestal niet mee lachen. Eerst door het ijs, dan een gesloten site en bovendien niet mogen vliegen. Het was dus tijd om in te stappen en richting Riga te rijden en iets lekkers te gaan eten.

En dat lekker eten lukte wel want Dieter bleek een kennis te hebben in Riga die een tip had gegeven over een goed visrestaurant. Dieter deed zich tegoed aan een heerlijke kreeft terwijl wij het eerder bescheiden hielden met o.a. een Tonijsteak.

De dessertjes waren echte schilderijtjes die er niet alleen goed uitzagen maar bovendien echt overheerlijk waren. Al dit lekkers koste ons amper een vierde van wat we hier in onze contreien zouden betalen. ’t Is wat ver om even over en weer te rijden om te gaan eten want anders zouden we het wel weten.

Ook ons hotel was een echte meevaller. Een nagelnieuw designhotel met een zeer uitgebreid ontbijt en dit voor €56; voor twee personen.

Parkeren in de stad was een beetje raar, er hing sowieso een andere sfeer dan in de Scandinavische landen. Niet dat we ons onveilig voelden hé maar je zag aan erg veel zaken dat de mensen het hier een stuk moeilijker hebben dan in pakweg Finland. Dus toen we de parking opreden kwam er een man uit een houten kotje van amper anderhalve vierkante meter groot (ik heb er geen andere naam voor). De man vroeg ons hoelang we bleven staan. Toen we zegden tot morgen kregen we een ticketje, mochten we vijftien euro betalen en werden onze auto’s 24/24 bewaakt.

02-03-2023: Riga – Kaunas Litouwen 340km

Opgestaan en genoten van een heerlijk ontbijt waarna we de stad introkken. Gedurende de hele trip waren we altijd vroeg op. Dikwijls omdat het bijna niet anders kon vanwege de af te leggen afstanden. Vandaag was het echter anders, we hadden echt alle tijd. Echter bleken we toch overal nog te vroeg te zijn want de meeste zaken openden pas om 10u00. Dus tijd voor een cappuccino in een hippe koffiebar, het is vakantie voor iets hé.

We bezochten het Zwarthoofden huis. Dit gebouw is opgetrokken in de veertiende eeuw door de broederschap van de Zwarthoofden, een gilde voor ongetrouwde Duitse kooplieden in Riga. Als je ooit de stad aandoet, het is de moeite van een bezoek meer dan waard.

Daarna trokken we naar de Petrikerk. Deze Lutherse kerk is opgedragen aan Petrus en nu gebruikt door de Letse Evangelische Lutherse kerk. Het gebouw, of beter gezegd de eerste tekenen van een kerk op deze plaats dateren van 1209. De toren steekt 72 meter boven de stad uit en via een oude lift ben je in geen tijd helemaal boven.

We hadden weeral geluk met het weer en konden genieten van een magnifiek uitzicht over de stad. De vele bruggen over de Dvina toont de grote van de stad die met ruim 640.000 inwoners de grootste stad is van de Baltische staten.

Na deze culturele uitstap was het stilaan tijd om richting Kaunas te trekken waar we zouden overnachten in een voormalig klooster.

Naarmate we verder reden viel het ons op dat er regelmatig verkrotte woningen stonden. Urbex heeft me altijd wel al aangesproken dus stopten we op een zeker moment bij een eerder grote vervallen woning. Alles stond open dus ik en Tom gingen op verkenning. Altijd wel uitkijken waar je loopt want het lag hier vol glas en andere rotzooi. De woning stond duidelijk al lang verlaten en was meermaals gebruikt voor andere zaken dan klassieke bewoning.

Verder richting Kaunas zouden we volgens het roadbook als taak van de dag de Hill of Crosses moeten bezoeken. De eerste kruisen zouden hier geplaatst zijn op de voormalige Jurgaiciai of Domantai-verdedigingsheuvel. Dit zou gebeurt zijn na de Novemberopstand in 1830-1831. Je vindt hier niet alleen kruisen maar ook crucifixen, beelden van de maagd Maria, kettingen, paternosters en andere gedenktekens.

We vonden zelfs kruisbeelden met relikwieën in zoals een flesje opgedroogd bloed of zakjes met haar in. De heuvel heeft in de loop der jaren heel wat doorstaan. Litouwen is namelijk in het verleden meermaals bezet door Rusland. Tijden de jaren 1940-1990 kreeg de Kryziu kalnas een speciale betekenis. In die periode was Litouwen bezet door Rusland maar de bevolking bleef naar de heuvel komen. De Russen hebben tot drie keer toe de heuvel platgereden met bulldozers. De Litouwers bleven echter met hun kruisen terugkomen.

In 1993 bezocht paus Johannes Paulus II een bezoek aan de kruisheuvel en noemde het een plek voor hoop, vrede, liefde en opoffering.

Op dit moment zouden er meer dan 200.000 kruisen staan en er komen er elke dag bij en dit van over de hele wereld. Ook toen wij er waren brachten mensen kruisen. Een plaats die toch wel enige indruk op ons naliet.

Na te hebben ingecheckt in het klooster waar we vroom de nacht zouden doorbrengen trokken we naar de stad op zoek naar iets om te eten. We hadden eens niets gereserveerd en op een vrijdagavond bleek dat niet zo verstandig. De auto kwijt geraken was al niet simpel en aan een plaatsje geraken in een restaurant bleek echt een hele uitdaging. Aangezien de aanhouder altijd wint konden we een hele tijd later richting onze slaapplaats.

03-03-2023: Kaunas – Warschau Polen 438km

Ontwaken in een klooster, het is eens iets anders. En dan al zeker als je bij het ontbijt een menukaart voorgeschoteld krijgt. Het ontbijt bleek uit drie gangen te bestaan, geserveerd aan tafel nog wel. Dieter had een beetje moeite met de Hollandaisesaus over zijn heerlijk gepocheerd eitje op een bedje van spinazie. Ik heb er echt van genoten, net als de toast met gerookte zalm en het heerlijke dessert. Jaja, dessert om 7u30 in de ochtend. Mijn dag kon al niet meer stuk. Voor jullie nu collectief beginnen denken dat het erover is dan kan ik jullie met een glimlach mededelen dat we voor ons vieren te slapen inclusief driegangen ontbijt de volle € 119; hebben betaald.

Na de overnachting wilden we natuurlijk even rondlopen op het domein van het klooster. De site bezoeken kon pas vanaf 10u00 maar toen we buitenliepen deed een oude vrouw een poort open en deed teken dat we binnen mochten. Ze liep zonder omkijken verder en liet ons aan ons lot over. Wat doe je dan, rondlopen hé. Zo gingen we door een poortje, door een tuin richting een oude toren. De deur stond open dus gingen we binnen en zelfs helemaal naar boven. Tot Dieter zei ‘ik denk dat we bezoek krijgen’ dus we gingen vlug naar beneden. Net op tijd beneden gekomen hoorden we Tom zeggen ‘do you speak English?’ (Tom heeft hoogtevrees dus die was beneden gebleven). Waarop de vrouw een onverstaanbare tirade afstak waarvoor je echt geen Litouws moest verstaan om te begrijpen dat we daar niet gewenst waren en onmiddellijk moesten vertrekken. Enfin, dat hadden we toch ook weer gezien ????.

Ook om Kaunas te bezoeken hebben we toch wat tijd uitgetrokken. Het viel ons op dat dit een erg verzorgde stad is. Heel veel vernieuwing, mooi onderhouden gebouwen en vriendelijke mensen. Zo sprak ik op straat iemand aan om te vragen hoe het leven eigenlijk is in Kaunas en bij uitbereiding in Litouwen. Het was een jonge mama die met haar kindje op stap was en die gelukkig redelijk goed Engels sprak. Want dat is in de Baltische staten opvallend lastiger om mensen te vinden die een beetje Engels spreken. In de Scandinavische landen was dit gewoon vanzelfsprekend.

Ze wist ons te vertellen dat het goed leven was in Kaunas en dat het land volgens haar het best wel goed deed. Er blijkt ook een tekort te zijn aan arbeidskrachten en er is quasi geen werkloosheid volgens haar. Het land voorziet ook in een sociaal stelsel mocht je bvb zonder werk vallen. Echter wel beperkt in de tijd, ze kunnen er hier misschien iets van leren.

De stad staat verder vol met beelden en Loïc zag voor het eerst in zijn leven trolleybussen. We merkten ook een universeel fenomeen op, we zagen gemeentewerkers putdeksels controleren. Eén man werkte en de rest keek, waar hebben we dat nog gezien ????.

Vanaf Kaunas zijn we gestopt het roadbook te volgen. We zouden via de bovenkant van Polen richting Hamburg moeten rijden voor de finish. We besloten echter iets meer richting huiswaarts te rijden en zo het thuisfront te verassen door een dagje vroeger thuis te komen. Dus reden we richting Warschau, de hoofdstad van Polen.

Als ze in de Scandinavische landen al goed doorreden dan was het hier duidelijk nog een stuk erger. We zijn op bepaalde plaatsen ingehaald waar er bij mij nog geen haar op mijn hoofd over zou denken om op deze banen vergelijkbare kamikazemaneuvers uit te halen.

Onderweg viel het ons ook op dat er wel erg veel kruisen en andere gedenktekens stonden. We zijn even gesopt om ze in beeld te brengen. Blijkbaar waren deze telkens van mensen die daar verongelukt waren. De gekke rijstijl zal hier wel niet vreemd aan zijn dachten we.

Warschau is echt imposant, we reden de stad binnen toen het al donker was en de overweldigende lichtreclames, het drukke verkeer en de grote gebouwen lieten je echt voelen in een grote stad te zijn. De stad telt 1.9 miljoen inwoners en er heerste een beheerste drukte. We hadden een kleine maar zeer leuk ingerichte studio gehuurd voor de nacht die redelijk centraal was gelegen zodat we om te gaan eten of de stad te bezoeken de auto niet hoefden te nemen.

Ik weet dat ik in herhaling val maar ook in Polen kan je uitzonderlijk goed eten voor prijzen die vier tot vijf keer lager liggen dan in ons Belgenlandje.

We besloten uit te slapen vandaag want het koffiehuis waar we mochten ontbijten opende op zaterdag pas om 9 uur. Ikzelf was echter vrij vroeg wakker en besloot eventjes rond te lopen in de stad. Het was dan wel zaterdagochtend maar zo rustig had ik het echt niet verwacht. De stad leek gewoon verlaten want buiten een enkeling was er geen levende ziel te bespeuren op straat.

Na een heerlijk ontbijt besloten we een museum te bezoeken over het leven in Polen onder het communisme. Een echte voltreffer, mooi opgezet en echt wel interessant. Tot zelfs het nagebouwde cafeetje projecteerde je zo terug in de tijd toen je naar de winkel moest met voedselbonnetjes.

Tijdens ons ontbijt hadden we besproken om van Warschau in één stuk naar huis te rijden, zo waren we niet één maar zelfs twee dagen vroeger thuis. Kwestie van goeie punten te scoren zodat we zeker nog eens weg mogen hé.

04-03-2023: Warschau – De Klinge 1290km

De rit van 1290km hebben we inclusief stops kunnen afronden in twaalf uurtjes zodat we net voor middernacht thuis waren.

Conclusie:

Als je er niet om geeft om veel in de auto te zitten kan ik deze trip echt aan iedereen aanraden. We zijn in totaal 16 dagen onderweg geweest en hebben juist 8500km afgelegd. We doorkruisten 10 landen en hebben tal van lokale mensen gesproken. Bovendien hebben we dit ook echt low budget kunnen doen.

We bezochten de Noordkaap, de Lofoten, doorkruisten eindeloze bossen en zagen rendieren in het wild. We snoven ook de cultuur op door talrijke musea te bezoeken en gingen waar we konden genieten van een heerlijke koffie of cappuccino. Culinair hebben we het ook niet echt aan ons hart laten komen en konden vaststellen dat je heerlijk kan eten voor best wel zotte prijzen. Het is een trip waarbij zoveel indrukken op je afkomen dat we allemaal denken dat deze rit nog wel even zal nazinderen.

Ook van dit laatste deel over onze trip hebben we een filmpje gemaakt. De meeste beelden zijn van de GoPro op ons dak. Verder zijn er dronebeelden en zelfs kleine stukjes film met de gsm.

Met dank aan al onze sponsors die er samen met ons voor hebben gezorgd dat we meer dan € 3000; aan de MS-Liga Vlaanderen hebben kunnen schenken.

En bijkomende dank aan Superlative Adventureclub die deze soort rally’s faciliteren. Ook de samenhorigheid van de groep verdient een vermelding. Wij hebben geluk gehad niet in panne te zijn gevallen of geen ongelukken te hebben gehad. Zij die minder fortuinlijk waren konden rekenen op de groepsgeest om elkaar te helpen, ook al moesten andere teams daar soms 50 km voor omrijden.