Nieuwe locatie

Dit jaar gingen de Classic Days voor het eerst door op een nieuwe locatie. “Green Park” in Dusseldorf was de place to be van 5 tot 7 augustus.

Sfeervol event

Er is zonder meer heel veel moeite gedaan door de organisatie om van deze ‘parkeerplaats’ een sfeervol classic car evenement te maken waar het aangenaam vertoeven was. Zo waren er tentoonstellingen, een ‘oude’ golfplaten garage, oma Jansen’s kraam, een Shell hut en nog veel meer.

14 belevingszone’s

In totaal waren er maar liefst 14 zone’s verspreidt over het domein. De organisatie kon niettegenstaande de verhuis toch van een succes spreken. Uiteraard hebben de weergoden een handje geholpen.Maar om in totaal meer dan 42.000 bezoekers te lokken is er meer nodig dan alleen goed weer. Zo was er veel beweging, het recept van vroeger in een nieuw jasje sloeg duidelijk aan.

De vele speciale historische voertuigen wisten de belangstelling hoog te houden. In totaal raceten zo’n 160 oude raceauto’s en museumstukken in verschillende heats over het circuit.

Het publiek werd getrakteerd op een impressie van de oude tijd van de autosport die jong en oud duidelijk fascineerde. Eén van de formules die men heeft overgenomen van de vorige locatie waren de racelegendes die gretig handtekeningen uitdeelden aan de geïnteresseerden.

Racinglegende’s

Er was trouwens ook de tijd om met deze levende legenden een praatje te slaan. Volgende bekendheden waren present: Derek Bell (vijfvoudig winnaar van de 24 uur van Le Mans), Jochen Mass als Duitse Formule 1-grootheid en Kurt Ahrens. Matthias Kahle, Harald Demuth en last-but-not-least Eckhard Schimpf.

Ongeveer 4.100 klassieke auto’s kwamen op bezoek. Deze stonden allen samen op een afzonderlijke parking. Dit maakte er ineens een immens classic car openluchtmuseum van. Je kon geen merk noemen of je kon er wel auto’s van terugvinden.

Ik wil toch graag enkele van de specialere voertuigen aanhalen. Zo was er bvb de ‘Le Mans run’ Hier passeerden tal van ex Le Mans historische auto’s over het tijdelijke circuit. Ook de voor ons oude bekende FIAT Isotta landrecord auto uit 1904 was aanwezig en maakte ook een aantal toertjes over het circuit. Als je even wil meerijden kijk dan zeker naar het eerder gemaakte filmpje van deze machtige auto!

Helica Propeller car

Er was ook een Helica propeller auto die duidelijk de show wist te stelen. Mocht je niet echt weten wat en hoe zo een auto functioneerd dan nodig ik je uit om even het Grand Tour filmpje hieronder te bekijken. In no time is alles dan duidelijk 🙂

Ook de British Benjafields Racing Club met hun Bentleys waren ruimschoots vertegenwoordigd.

Mercedes-Benz Avus Silberpfeil

En uit het Mercedes-Benz museum in Stuttgart kwam de Mercedes Benz Avus Silberpfeil streamline winnende auto uit 1932 aan de start.

Op 22 mei 1932 wint Manfred von Brauchitsch de Avus-race in Berlijn met deze Mercedes-Benz SSKL. Daarbij vestigt hij een wereldrecord in zijn klasse met een gemiddelde snelheid van 194,4 km/u over een afstand van 200 kilometer.

Botsautokraam

Uiteraard draaien de Classic days vooral rond de auto’s. Maar ook de sfeer op en rond het circuit maakt deel uit van de totaalbeleving. Zo zagen we dit jaar ook een oud botsautokraam uit de jaren 60 en 70. Alles was authentiek en je kon er ook effectief mee gaan rondrijden. Deze attractie was mede mogelijk gemaakt door de Historische Vereniging van Duitse Showlieden.

Klassieke motoren

Ruim 30 oldtimer racemotoren kwamen naar de Classic Days 2022. Tal van echte ‘speciale’ motoren waren te bewonderen. Denk dan aan Harley’s, oude BMW’s, Indians, Gileras, Norton’s, NSU, Moto Guzzi, racemotoren uit Zweedse musea, motoren van de TT op het eiland Man enz. Ook een aantal zijspanteams maakten hun toertjes op het circuit, altijd indrukwekkend hoe die mannen door de bochten scheuren.

DeLorean meeting

Opvallend én indrukwekkend was de enorme collectie DeLorean’s. De roestvrijstalen coupés waren van bedenkelijke kwaliteit maar zijn door de films van ‘Back to the Future’ op ieders netvlies gebrand.

De auto’s werden gebouwd in Ierland van januari 1981 en de productie stopte al in december 1982. Er waren een kleine 40 DeLoreans aanwezig die er aan de buitenkant quasi allen gelijk uitzien. Eén exemplaar had een goudkleurige coating.

En enkele ware binnenin opgesmukt met Doc Brown zijn toestel om door de tijd te reizen. De samenkomst was om te herdenken dat het dit jaar 40 jaar geleden is dat de laatste DeLorean is geproduceerd.

De Auto was met zijn koetswerk in inox erg vooruitstrevend. Helaas mocht het niet baten want een echt succes is het nooit geweest. Er is ondertussen een Netflix productie over uitgebracht met de volledige geschiedenis van de DeLorean.

Memorabilia

Uiteraard waren er ook nu weer tal van standjes met automemorabilia te ontdekken. Maar ook de dames kwamen meer dan aan hun trekken met de hoeden en kledingverkopers. Er waren ook ritten georganiseerd waar alleen dames aan mochten deelnemen.

Ook een Lotus Esprit uit de James Bond film The Spy Who Loved Me was aanwezig. De eigenaar het het geheel sterk gedocumenteerd. Hij was duidelijk heel fier op zijn auto.

Een deel van het domein was ingepalmd door caravans. En niet zomaar caravans, het waren echte pareltjes die je zo terug katapulteerden naar de jaren 60. Ook de auto’s voor de caravans pasten perfect in het plaatje. De Belgische deelnemers waren in bijpassende outfits en maakten mede door hun ethousiasme dat er een heel aangename sfeer hing.

Hoe hard de organisatie ook zijn best heeft gedaan het zal op deze locatie niet eenvoudig zijn om de oude locatie met kasteel en veel meer sfeer te evenaren. Het tijdelijke circuit was volgens de organisatie van vele kanten goed zichtbaar en had een groot aantal rechter- en linkerbochten, waardoor het zeer aantrekkelijk was.

Derek Bell

Eén van de steeds aanwezige gasten is Derek Bell. Hij begon zijn carrière in 1964 met een Lotus Seven in clubraces in Groot-Brittannië. Een jaar later stapte hij over naar het Brits Formule 3 kampioenschap.

In 1968 nam hij deel aan het Europees kampioenschap Formule 2. Met een Brabham BT23 liet hij zulke sterke prestaties zien dat de teamleiding van Ferrari hem in de gaten kreeg.

Bell kreeg een fabriekscontract aangeboden, wat hem naar de Formule 1 leidde. Met de Ferrari Dino 166F2 eindigde hij vierde in 1968 en vijfde in 1969 in het Europees kampioenschap. Eind 1968 maakte hij zijn debuut in het wereldkampioenschap Formule 1. Tijdens de Italiaanse Grand Prix in Monza, de thuisrace van de Scuderia, nam Bell deel in de Ferrari 312F1.

We hopen dat de organisatie het geheel tegen volgend jaar wat kan finetunen en dan komen we met plezier terug een kijkje nemen.