Het was ondertussen alweer van 2019 geleden dat ikzelf samen met mijn zoon nog eens een roadtrip hadden gereden. Dringend tijd voor een nieuwe dus!

European Mountain Summit

De keuze was op de European Mountain Summit gevallen; een korte uitdagende roadtrip door de Alpen. Zelf noemen ze het de ‘steilste rally in Europa’. Eerst zien en dan geloven.

Misschien eerst iets over de voertuigen. De regel is dat de auto (of het model) minstens 20 jaar oud moet zijn. Met Big George voldeden we daar net aan. Big George is onze Range Rover.

Big George

De auto had bij de start al meer dan 342.000 km op de teller. Om deze reden hebben we dan ook heel wat zaken preventief vervangen, want als er iets is wat je niet wil, is het wel in panne vallen tijdens je trip.

Wil je meer weten over de auto en wat we allemaal hebben vervangen, kijk dan zeker eens naar de website van Team Big George.

De rit naar Salzburg is vlekkeloos verlopen en Big George kwam toe met minder dan 10l / 100km. Dat was een meevaller want ik had meer verwacht.

De eerste samenkomst van de teams was op donderdagavond 1 september. Op dat moment kon je al inchecken en ontving je het polsbandje. Er werden die avond een aantal prijzen verloot en je kon kennismaken met de andere teams.

Dag 1

De start op 2 september vond plaats op het prachtige domein van het casino van Salzburg. Bovendien maakte de zon overuren waardoor het geheel bijna feeëriek overkwam. Ok, ik overdrijf want benzine of dieselgeuren kan je al bezwaarlijk feeëriek noemen. Toch was het een prachtige startplaats om aan onze trip te beginnen.

Briefing

Na een korte briefing van ‘The Machine’ waar de regels zijn uitgelegd, konden de 200 teams vertrekken. Wij reden de European Mountain Summit, maar gelijktijdig starte ook de European 5000. Een roadtrip die de eerste vijf dagen hetzelfde traject volgde als wij. ‘The Machine’ drukte op het feit dat het een roadtrip is waar niets moet en alles kan. Je eigen limieten kennen en respect hebben voor omgeving, natuur en locals is meermaals herhaald. Net als het punt dat iedereen elkaar hoort te helpen bij problemen.

De rally kent eigenlijk belangrijke regels. De organisatie noemt het de ‘Codex van eer’ en dit houdt in dat je geen GPS en geen snelweg gebruikt. Hierdoor krijg je meer avontuur in de plaats! Ik kan jullie nu al verklappen dat we minstens één deel hebben kunnen aanhouden.

Grobglockner

Van Salzburg gingen we richting Grobglockner; het zou de eerste bergpas worden. Er zouden er nog veel volgen de komende dagen. Ieder detail van de rit vermelden zou ons te ver leiden dus ik haal telkens enkele punten aan die we passeerden. Zo reden we langs Zell am See om vervolgens de Grobglocknerstrabe aan te vatten. Dit was de enige betalende bergpas. We kregen voor onze € 36,50 wel een 48km lange weg in de plaats. Met 36 haarspeldbochten, stijgingspercentages tot 12% en ergens halverwege een top die op 2504 meter ligt, hadden we het gevoel waar voor ons geld te hebben gekregen.

Motorrem

Deze eerste bergpas had Big George gemakkelijk verslonden. We hadden snel geleerd hoe we vlot manueel konden schakelen met de automatische versnellingsbak want dat bleek echt nodig. Naar boven om de auto heel de tijd tussen de 2 & 3000 toeren te houden en naar omlaag om te remmen op de motor.

Plöckenpass

De Plöckenpass was de volgende bergpas die we moesten bedwingen. De top die op 1357 meter ligt, is tevens de grens tussen Oostenrijk en Italië. Het is een smallere weg dan op de Grobglockner en hij loopt door een aantal rotsen wat hem extra mooi maakt. Een stijgingspercentage tot 13% is ook best wel stevig te noemen. Aan Italiaanse zijde noemt deze pas Monte Croce Carnico wat ineens warmer klinkt dan de Oostenrijkse naam.

Italië

De tweede road mission was nog maar net volbracht waarna we richting Braies reden en het stuk tussen Sutrio en Ovaro voor de kiezen kregen. De 32 haarspeldbochten mogen dan niet de naam van één of andere pas dragen, uitdagend waren ze wel! Wellicht één van de redenen waarom de Giro d’Italia hier wel eens passeert.

Pizza

Wanneer je in Italië bent en het is na acht uur ’s avonds, dan slaat de honger wel eens toe. Zo stopten we op goed geluk bij ‘Bar Gelateria Dolomiti La Pizza’ in Dosoledo. We hebben hier één van de fijnste pizza’s ooit gegeten en we waren voor ons beiden amper 28 euro kwijt met inclusief drank.

Overnachten

Onderweg had ik een hotelletje geboekt in het natuurpark ‘Drei Zinnen’. Een slaapplaats zoeken is overigens één van de vele dagelijkse uitdagingen. Je bent hier trouwens volledig vrij in. Zo zijn er een aantal deelnemers die ergens hun tentje opslaan terwijl anderen hun auto hebben aangepast om er dagelijks in te overnachten. We hebben er zelf ook voor gezorgd dat we indien nodig de nacht kunnen doorbrengen in Big George. Ook al hadden we de tent en slaapzakken mee, toch leek een warme douche en een echt bed voor ons de betere keuze. We hebben overnacht in het Tuscherhof hotel waar we gelukkig nog vriendelijk werden ontvangen om halfelf in de avond.

Dag 2

Na een verkwikkende nachtrust en een heerlijk ontbijt konden we terug de weg op. We bevinden ons in het 11.000 hectare groot natuurpark Drei Zinnen in de Dolomieten.

Ruitenwisserarm gebroken

Toen we in de vroege ochtend Big George startten en de ruitenwisser aanzetten om de bedampte ruit vrij te maken, klonk er een onheilspellend gekraak. De rechter ruitenwisserarm was gebroken. Gelukkig was het de rechterkant waardoor de chauffeur er geen last van had.

Passo di Giau

We bevinden ons nog steeds in de Dolomieten en de eerste pas van de dag was de Passo di Giau. Met 2236 meter hoogte en een stijgingspercentage tot 14% was het toch wel werken voor Big George. De weg was echter overal mooi breed en tegenliggers vormden geen enkel probleem. De uitzichten vanaf de top zijn adembenemend en erg wijds. Zo zie je hier de Italiaanse Alpen aan beide zijden.

Een korte stop om wat foto’s te nemen en een noodzakelijk plasje te doen en dan weer ‘en route’. Want dat is het wel, je zit behoorlijk wat uren in de auto om de dagopdrachten uit te voeren. Weliswaar wetende dat niks moet, zijn we toch stiekem een beetje competitief ingesteld.

Passo Fedaia

Een stukje verder kwamen we bij de Passo Fedaia. We passeerden ook het Fedaia reservoir dat zich net boven de 2000 meter situeert. Bij dit meer wil ik toch even halthouden. Ik reis al heel mijn leven en nooit eerder zag ik zo’n lage waterstanden. Ook zag ik nooit eerder zoveel lege of erg laagstaande rivieren. Niet dat ik een doemdenker ben, verre van zelfs maar dat het een droge zomer is geweest dat lijdt geen twijfel.

Gavia Pass

Meer naar het westen is de Gavia Pass de volgende uitdaging. Deze bergpas situeert zich in het Stelvio National Park en vormt de verbinding tussen Bormio in het noorden en Ponte di Legno in het zuiden. De pas is in totaal 43 km lang en heeft op de zuidflank 15 haarspeldbochten. De grootste bekendheid heeft deze pas verworven dankzij de Giro d’ Italia. In tegenstelling tot de nabijgelegen Stelvio Pass is de Gavia Pass veel smaller en bevat het een aantal stukken weg die eerder aan een mountainbike trail doen denken dan aan een openbare weg.

Door de wolken

De top ligt op 2621 meter en die bereikten we met onze hoofden letterlijk in de wolken. Het resultaat was dat een stuk van de klim in de dichte mist gebeurde. Als je dan weet dat de weg op sommige plaatsen slechts 1,9 meter breed is en je bovendien ook nog tegenliggers krijgt, dan ben je blij dat het een rustige dag op de weg was.

De te overwinnen hoogte is in beide richtingen rond de 1400 hoogtemeters. Dat in combinatie met erg smalle wegen en sterke stijgingspercentages resulteert in pure fun onderweg.

Dagtaken

Buiten de dagelijkse bergpassen voorziet de organisatie van SAC of voluit Superlative Adventure Club ook nog een dagelijkse taak. Voor dag twee was dit bijvoorbeeld het zoeken naar ofwel 3 Mini Coopers, 2 Jaguar E-Type’s of één Lamborghini Miura P400. Je moest dan een foto nemen van je eigen auto naast één van bovengenoemde. We hebben de dagtaken aan ons laten voorbijgaan, maar hebben er niet minder plezier door gehad!

Filmpje

Onderweg probeerden we met de GoPro’s en de drone ook voor een beetje bewegend beeld te zorgen. Hieronder kan je een korte compilatie van de eerste twee dagen vinden.

Meer info over de organisatie

De rally is ineengestoken door SAC of voluit Superlative Adventure Club. Zij voorzien je van een roadbook waarin je voldoende aanwijzingen vindt om er een avontuurlijke trip van te maken. Er waren twee WhatsApp groepen, eentje voor smalltalk en een voor de technische kant. In die tweede groep merk je dat er bij problemen echt alles aan wordt gedaan om je weer op pad te helpen. Dus wat dat betreft een dikke pluim dat dit wordt voorzien. Voor meer informatie kan je altijd de website van SAC bezoeken.

Klik snel door naar deel twee