Avontuurlijke Roadtrip door Kirgizië met De Verdwaalde Jongens: Deel 3

by Patrick Verheeken on 28/09/2024

MAANDAG 15 JULI – 235KM RICHTING SONG KUL

Voorbije nacht hebben we met drie in de Bukhanka geslapen, hiervoor moeten we er wel een zetel uitvijzen. Het opzetten van de tent zou niet eenvoudig zijn geweest met al die keien vandaar onze keuze. Tja, er was ons een avontuurlijke roadtrip beloofd hé.

We hadden nog wat brood mee dus rustig een ontbijtje genomen. En rustig was het zeker want van onze Nederlandse vrienden hadden we nog steeds niet gehoord. Eens we terug onderweg waren en opnieuw bereik hadden kregen we Urmat aan de lijn. Die kon ons geruststellen dat iedereen in orde was. Hij wist ons ook te vertellen dat ze wellicht nog even zouden vastzitten en dat wij best onze route konden vervolgen.

We bedwongen enkele bergpassen met de gekende haarspeldbochten. Eens je op de top staat dan zijn de uitzichten enorm weids en uitzonderlijk mooi.

Onze Bukhanka verbruikte ongeveer 15l/100km. Een kort rekensommetje vertelde ons dat er wellicht een 60 liter was verbruikt sinds de laatste tankstop. Hoog tijd om de boel weer op te vullen, het was een beetje op de old fashion manier maar we konden in ieder geval weer verder.

De open vlakte van deze rivier nodigde uit voor een dronevluchtje, zo kon ik opnieuw enkele foto’s maken.

De weg naar Song Kul was redelijk eentonig, veel open natuur met de gekende mooie uitzichten maar verder vrij slechte (gravel)weg. Dus het was best leuk om een kort praatje met de inzittenden van deze groep te kunnen maken.

Op weg naar het Yurt kamp kwamen we dit gebouw tegen. We zijn in Kochkor en het betreft het Gumbuz mausoleum voor Olzhobolot uulu Andash Baatyr. Dit ter ere van een gevecht tegen de Kazachen in 1847. De weg naar het yurtkamp was verraderlijk glad want zowel ikzelf als Dieter hebben een 360 gemaakt met onze Bukhanka en als dat gebeurt zonder dat je het verwacht is het toch maar vies.

Song Kul is het op één na grootste meer van Kirgizië. Het heeft een oppervlakte van 270 km² en ligt op 3016 meter hoogte. Het is het grootste meer voor drinkwatervoorziening van het land. Ook al is het een erg groot meer toch is de maximale diepte slechts 13 meter.

Yurts

Het zou onze eerste ovenachting zijn in een Yurt en we keken daar wel naar uit. In een tent slapen vind ik op zich niet erg maar dat matje geeft toch minder comfort dan gehoopt… Normaal zouden we hier in totaal met 25 mensen zijn geweest, we waren slchts met ons drieën want de rest zat nog vast op de berg. Gelukkig waren de mensen van het Yurtkamp verwittigd.

We maakten al snel kennis met de andere ’toeristen’. Een Brit met zijn dochter, een Française en drie Belgische meiden van de regio Koekelberg. We konden allen samen genieten van heerlijke soep en warm eten. Ook het ontbijt werd geserveerd in deze yurt.

DINSDAG 16 JULI – 327KM RICHTING TASH RABAT

Eigenlijk wilden we na het ontbijt Kok Boru meemaken, de nationale sport van Kirgizië. Het schaap was al gebracht en lag met samengebonden poten op haar einde te wachten. Helaas voor ons zaten de weergoden ons niet mee en hadden we weinig tijd. De mensen die Kok Boru zouden spelen vonden het nog te gevaarlijk en wij moesten verder. We besloten niet langer te wachten en verder te rijden, dat schaap was in ieder geval gered.

Er stond een rit van 327 km op de boeg en de geschatte rijtijd was tien uur. Jos is hierin redelijk optimistisch moeten we zeggen. Dus na het ontbijt namen we afscheid van onze gastvrouw die ondertussen de koeien aan het melken was.

Het roadbook vermelde dat er vandaag twee bergpassen op de planning stonden. Na de klok te hebben bekeken en even te hebben overlegd besloten we om slechts één bergpas te doen. Achteraf bekeken een goeie beslissing, daarover zo meteen meer. Hierboven één van de vele wegwijzers, er is iets op 30km maar dat is dan ook het enige dat we eruit kunnen opmaken 😳.

In totaal hebben we ongeveer 3000 km in Kirgizië rondgereden. Het rijden op zich is steeds goed verdeeld. Ten eerste rijden we alle drie graag en het is ook gewoon fijn te kunnen afwisselen. Op een bepaald moment is Loïc aan het rijden en hij merkt op dat hij iets ongewoons had gehoord. Nu is zoiets in een Bukhanka niet helemaal abnormaal maar je wordt toch iets alerter. Een paar minuten later merkt hij dat de temperatuur oploopt tot ruim 100°c dus zette Loïc onze Bukhanka aan de kant.

Brokken

En ja, we hadden prijs, een tension roller was helemaal stuk gesprongen waardoor er een riem was afgelopen en de motor minder koeling kreeg.

Daar sta je dan, gelukkig op slecht anderhalve kilometer van een dorp. Dieter haalde de defecte tension roller van de motor en we gingen samen op zoek. In het dorp begreep eigenlijk niemand wat we wilden (amper 2% van de bevolking spreekt een beetje Engels). Uiteindelijk kwamen we iemand tegen die ons met handen en voeten wist uit te leggen dat op 20 km een stadje was waar we dat onderdeel misschien konden vinden.

Na een beetje overleg was de man bereidt om ons voor 1000 som over en weer te brengen. Voor ons slechts tien euro maar voor hem een goeie deal denken we. Het was ons al enkele dagen opgevallen dat er erg veel auto’s rondrijden met het stuur aan de rechterkant. Blijkbaar zou één van de redenen zijn dat enkele jaren geleden rechts gestuurde auto’s zijn verboden in buurland Kazachstan. Door die nieuwe regels zijn er veel geëxporteerd naar Kirgizië.

De winkel was een regelrechte puinhoop maar toen we het onderdeel lieten zien wist de man direct dat het over een UAZ ging. En ja voor amper 300 som (das dus 3 euro!!!!) hadden we een gloednieuwe tension roller. Bij de buurwinkel vonden we dan de nodige bouten waarvoor we niet mochten betalen.

Dankzij de handigheid van Dieter en een beetje hulp van mezelf zat tussen het in panne vallen en terug te kunnen doorrijden slechts een goeie 3u30. Dus dat viel echt wel mee. Hop, verder richting Tash Rabat.

Yurtkamp bij Nazira

Vanwege de panne arriveerden we pas rond 18u00. Nazira stond ons op te wachten want zij en haar familie hadden voor ons gekookt. De teleurstelling op haar gezicht sprak boekdelen toen we vertelden dat we de enige waren die zouden komen. Ze had namelijk voor 25 mensen eten klaar gemaakt. Communicatie verloopt hier niet altijd even gemakkelijk. Op deze plaats is bvb geen gsm ontvangst.

Het normale plan was dat we hier zouden wild kamperen. We hadden er niet echt veel zin in dus vroegen we Nazira of we geen Yurt konden gebruiken. Die waren echter allemaal bezet. Echter enkele minuten later stelde ze voor dat we even meekwamen. We gingen haar privéwoning binnen en kregen een heel propere kamer met drie bedden toegewezen. ’s Avonds konden we gebruik maken van de Hamam, waarna we heerlijk hebben geslapen. Had ik al eens vernoemd hoe gastvrij de Kirgiezen zijn…

Mocht je ooit in Kirgizië komen dan zou dit zeker één van de hoogtepunten moeten zijn. Tash Rabat betekent zoveel als ‘stenen huis’. Het is een nestoriaans klooster uit de 10e eeuw, vanaf de 15e eeuw is het in gebruik als karavanserai. Tash Rabat zou het oudste stenen gebouw zijn van Centraal Azië. We bevinden ons hier in het district At-Bashi in de provincie Naryn.

Tash Rabat is geschiedkundig de moeite waard om te bezoeken. Het gebouw ligt op de vroegere zijderoute. Als je weet hoe oud het gebouw is en wat de functies zijn geweest krijg je zeker een betere indruk van hoe het hier ooit is geweest in het verleden.

Probeer het te bezoeken in de vroegte want hier kiepen ze dus hele busladingen toeristen af. Die waren wij gelukkig nog voor. De toegangsprijs is 150 som dus daar moet je het zeker niet voor laten.

WOENSDAG 17 JULI – 205KM RICHTING KEL SUU

Vandaag was het terug reünie met onze Nederlandse vrienden. Er was afgesproken op een bepaald coördinaat rond 11u00 in de ochtend.

Tanken, het blijft een dingetje

Maar… we moesten nog gaan tanken. We passeerden bij een helemaal nieuw tankstation waar we konden verbroederen met de lokale politie. We konden via Google Translate een praatje maken over zijn Geely auto die sprekend op een Volvo leek (hoe zou dat nu komen).

Bij de meeste tankstations vragen ze op voorhand hoe je wil betalen. Hier niet…

We tankten voor 1340 som en Dieter ging betalen met zijn kaart. Echter bleek hun betaalterminal nog niet te zijn geïnstalleerd. Dus we moesten cash betalen. We legden alles wat we hadden samen en we kwamen op 1130 som uit. Via Google Translate legde ik de man uit dat dit echt al het geld was dat we hadden. Dieter was ondertussen verdwenen 🤔. De sfeer werd iets grimmiger want op een zeker moment kreeg ik de boodschap ‘I want your money bro’. Ik riep naar Dieter of we nog een fles bier in onze koelbox hadden liggen. Toen ik de fles bier overhandigde keerde de sfeer en schoot de pompbediende in een lach. Hij wilde zelfs nog op de foto toen ik het vroeg 😁. Moraal van het verhaal, je kan benzine betalen met bier 🍺.

Eens we verbroederd waren reden we richting checkpoint. Er was ons bevolen GEEN foto’s te maken van het checkpoint of van de mensen die daar zouden werken. Dus we hebben netjes geluisterd. Na de paspoortcontrole en een vluchtige check van sommige auto’s konden we weer verder. Eens het checkpoint voorbij heb ik toch even één van de vele bewakingstorens gefotografeerd net als de afsluitingen in prikkeldraad. De niemandslandzone waarin we ons bevonden zou tussen de 60 en 100km breed zijn alvorens je de effectieve grens bereikt.

De rit naar Kel Suu verliep vlot en het oversteken van een vrij brede rivier was een leuke afwisseling op het rijden.

Hier en daar was het water een 60cm diep.

Maar één voor één geraakte iedereen en doorheen. We hadden weeral iets om over te praten later op de dag.

Kel Suu

Het was een vrij groot yurtkamp met weerom geen gsm bereik. Voor wie goed kijkt kan naast de eerste rij yurts aan de linkerkant een gele stip zien. Das onze Bukhanka 😁.

We konden allen samen eten in een soort hangar waar we opnieuw de drie meisjes van Koekelberg tegenkwamen. Er heerste een heel fijne en ontspannen sfeer en zowel wij als de Nederlanders konden voluit vertellen over de gebeurtenissen van de voorbije dagen.