Dinsdag 9 juli – 346km richting Osh

Vorige nacht bleek de combi van het slaapmatje met slaapzak toch niet zo top te zijn. Toen we om 6 uur onze tent uitrolden bleken er al redelijk wat teamleden wakker te zijn. De opkomende zon en het uitzicht deden al snel de mindere nacht vergeten. We hadden een lange rit voor de boeg dus we vertrokken goed op tijd.

De landschappen wisselen constant en dat maakt het land ook zo bijzonder. Als je pakweg 100 kilometer verder rijdt kan de natuur er echt compleet anders uitzien.

Osh ligt een pak zuidelijker en dat zie je ook want het groene landschap van hierboven wordt stilaan ingeruild voor meer dorre natuur.

De eerste stop was bij een steenbakkerij. Bij ons zou je nooit het terrein mogen betreden maar na een korte vraag aan een verantwoordelijke kregen we de vrijheid om te gaan en staan waar we wilden.

We hadden alle drie het gevoel 100 jaar terug in de tijd te zijn gekatapulteerd. Enorm veel handarbeid in echt geen gezonde omstandigheden. Zo worden die ovens met de hand gevuld en nadien weer leeggehaald. Ik ben even in zo een ‘afgekoelde’ oven geweest en om daar in te werken is echt niet te doen voor ons slappe westerlingen.

De jongen hierboven zorgde ervoor dat de oven bleef branden, hij kiepte met een minuscuul klein schepje een soort koolgruis in gaatjes bovenin de oven die telkens werden afgesloten. Je kan dit in het filmpje zien. Hier werkten ook gastarbeiders, zo spraken we een Oezbeek die hier telkens voor een periode van vier maand kwam werken om dan enkele weken terug naar huis te gaan.

Zowat overal waar we iets wilden eten of drinken probeerden we zo lokaal en kleinschalig mogelijk te gaan. Zo stopten we langsheen de baan met de intentie om een klein stukje watermeloen te eten en iets te drinken. In plaats van een klein stukje sneden ze een hele watermeloen en brachten ze een kannetje thee. Ik meen me te herinneren dat we 150 som betaalden. Das omgerekend ongeveer anderhalve euro.

Osh is de tweede grootste stad van het land en met ongeveer 320.000 inwoners slechts een derde van Bishkek. Het voelt echter een stuk drukker dan Bishkek. Het is er ook veel warmer, wij zagen op een bepaald moment 38° staan. Deze avond sliepen we in het Tess hotel hetwelk redelijk centraal in Osh ligt.

Er was parking voor alle auto’s en we konden te voet de stad in om even rond te lopen en iets te gaan eten.

Woensdag 10 juli – 132km richting Yrgayti

Na een goeie nachtrust en heerlijk ontbijt konden we op pad om Osh te verkennen.

Net als in Bishkek hebben ze hier ook een bazaar, Jayma is de grootste en meest kleurrijke bazaar van centraal Azië. Ook hier waren we vroeg naartoe gekomen om in alle rust wat te kunnen rondlopen. Ik was op zoek naar een Kalpak, het nationale hoofddeksel van veel mannen. Ook thee hebben we hier kunnen proeven en kopen. Verder gaat het ook hier van kleding tot de ingewanden van dieren. Ook je microgolfoven of naaimachine kon je hier ‘on the spot’ laten herstellen.

Een portretje van een Kirgies mét Kalpak kan dan ook niet ontbreken in dit verslag. Een beleefde vraag en zowat iedereen poseerde gewillig voor de lens. Als ik het aan een vrouw vroeg begonnen ze steevast hun haar goed te steken en zetten ze hun mooiste glimlacht op, een fier volk die Kirgiezen.

Omdat het wel een eind lopen was naar het hotel wilden we terug met een taxi. Ze vroegen 300 som voor het ritje, maar we waren voor 100 som gekomen. Dus een jonge limonade verkoopster wilde wel een Yandex (de Kirgizische Uber) regelen voor ons. Zo konden we voor 100 som terug richting hotel. Daar pikten we onze propere was op en konden we vertrekken richting Yrgayti. De weg loopt over een stuk van de Pamir Highway, ooit onderdeel van de zijderoute. Deze handelsroute is tussen 1931 en 1934 geasfalteerd door de Sovjets en is de op één na hoogste snelweg te wereld.

Het was een korte trip vandaag dus alle tijd om hier en daar eens te stoppen. Zo ook bij deze man die vol ijver dit standbeeld een nieuw laagje goud gaf.

Op een twintig kilometer voor onze kampeerplaats begon het te regenen, we hoopten dat het zou stoppen want we sliepen op 2200 meter en het zou wel eens behoorlijk koud kunnen worden. Aangezien we als eersten aankwamen begonnen we al met kampvuur te maken.

De ploeg van Urmat maakte echt lekker eten klaar die avond, afsluiten deden we zoals iedere avond rond het kampvuur met een shotje Wodka en een glas Kirgizisch bier.

Donderdag 11 juli – 137km richting Lenin Peak

Deze ochtend hadden Urmat en zijn team voor ontbijt gezorgd. Buiten fruit, koekjes en brood hadden ze ook poridge voorzien. We denken dat het een soort havermoutpap was met griesmeel aan toegevoegd, best wel stevige kost. De bedoeling is om twee dagen in het basekamp van Lenin Peak te verblijven.

Ook nu, en ik weet dat ik in herhaling val waren de landschappen onderweg adembenemend mooi met af en toe een stevige klim ertussen. We reden namelijk richting zevenduizenders.

We stopten even om de benen te strekken en met de drone te vliegen voor een paar foto’s toen ook Tim & Jasmijn stopten. Hoe ze het deden weten we niet echt maar om 11u00 in de ochtend stonden we met zen allen een shotje Wodka naar binnen te kiepen. Het bleek een rode draad te zijn want als je met de Kirgiezen staat te praten valt binnen de vijf minuten het woord Wodka, en ze blijken altijd voorraad bij te hebben.

Het blauwe bruggetje

We passeerden het beroemde blauwe bruggetje om dan het eerste stuk onverhard van 27km aan te pakken. Lenin Peak, here we come!

De Bukhanka nodigt uit om eerder door de plas te rijden dan errond, dus waarom ook niet 😁.

Had ik al iets gezegd over de Kirgiezen hun gastvrijheid? Waarschijnlijk wel maar ik wil het hier nogmaals benadrukken. Onderweg naar Lenin Peak passeerden we enkele Yurtkampen, we besloten samen met de andere teams even te stoppen en goeiedag te gaan zeggen.

We waren immers nieuwsgierig hoe zo een Yurt er vanbinnen uitzag en hoe ze daarin leefden. We hadden ons verdeeld in kleine groepjes en toen we bij de door ons gekozen Yurt aankwamen werden we vriendelijk ontvangen met brood en dipsausjes. Weet dat ons bezoek compleet onaangekondigd was en dat we deze mevrouw nooit eerder hadden gezien.

We waren bijna vier uur onderweg vanaf het blauwe bruggetje tot het basekamp. We mochten een plaatsje uitzoeken op een van de Teletubbiesheuveltjes en daar onze tent opzetten. We zitten hier boven de 3600 meter en we voelden allemaal dat zelfs kleine fysieke inspanningen meer moeite kosten dan normaal. Dat neemt niet weg dat we de omgeving gingen verkennen en konden genieten van de prachtige natuur.

We liepen ook even door het basekamp waar klimmers zich konden voorbereiden op de beklimming van de 7134 hoge Lenin Peak. Ik kwam aan de praat met een Russische klimmer die me wist te vertellen dat het beklimmen en weer afdalen in totaal zestien dagen in beslag neemt. Het gebeurt blijkbaar een beetje als een jojo. Een stuk omhoog, weer naar omlaag, dan weer omhoog maar hoger en dan weer omlaag en zo tot ze uiteindelijk de top bereiken. Deze man zei ook dat het de komende nacht wellicht tussen de -5° à -10° zou worden. Dus allemaal ons thermisch ondergoed aan.

Dat Kirgiezen een paardenvolk zijn zie je echt overal, ook op Lenin Peak zijn paarden overal aanwezig. Zij dragen dikwijls de bagage van de bergbeklimmers een stuk mee naar boven.

Vrijdag 12 juli – 274km richting Osh

Loïc was jarig en de andere teamleden hadden voor een leuke verassing gezorgd. Zo kon hij ver van huis toch genieten van een leuke 23é verjaardag. Onze oprechte dank naar de hele groep om hiervoor te zorgen 🙏.

Omdat ik ’s nachts last had gekregen van diaree en quasi niet had geslapen besloten we geen tweede dag op Lenin Peak te blijven maar terug te vertrekken richting Osh. Het was toch de bedoeling om de dag later opnieuw in het Tess hotel te overnachten. Dit was trouwens een vrije dag die wij dus besteden in de stad en de rest van de groep op de berg. Onderweg naar Osh namen we de tijd om regelmatig te stoppen om wat mooie beelden te maken.

Zo kwamen we bij een zendstation voor radio & TV. Ook hier werden kwam er al snel iemand naar ons toe die ons uitnodigde om thee te komen drinken. Dit station werd bemand door twee ingenieurs die daar drie maand bleven om dan te worden afgelost. Ze waren daar zonder auto en moesten zoveel als mogelijk zelfvoorzienend zijn.

Het is niet de eerste keer dat we het meemaken dat er tijdens zo een roadtrip romantiek in de lucht hangt. Vandaag was het blijkbaar weer prijs toen Tim aan de voet van de gletsjer Jasmijn ten huwelijk vroeg. Gelukkig heeft ze ja gezegd 😉. Alvast een dikke proficiat aan beiden!

Een beetje spelen met de Bukhanka is altijd fijn én het levert mooie beelden op. De rit naar Osh verliep vlot.

Op de middag konden we voor een paar honderd som genieten van heerlijk vers gemaakte Dimsum in een piepklein restaurantje langsheen de weg.

Zaterdag 13 juli – Dag in Osh

Omdat we over redelijk wat vrije tijd beschikten in Osh trokken we naar de Sulaiman Too berg aan de rand van de stad. Deze heilige berg domineert de Fergana vallei en is Unesco wereld erfgoed. De berg ligt op het kruispunt van de belangrijke wagen van de Centraal-Aziatische zijderoutes. Op de berg vind je tal van oude aanbiddingsplaatsen alsook grotten met rotstekeningen van mensen en dieren.

In de berg bevindt zich een klein museum met tal van artefacten die zodanig zijn opgesteld dat ze het vroegere leven hier uitbeelden. De weg naar het museum is via een trap met enkele honderden treden dus enige fysiek is vereist. Je wordt dan wel getrakteerd op een mooi uitzicht over de stad.

Tegen de avond waren de andere groepsleden ook allemaal toegekomen in het hotel. We werden door Urmat met de hele groep getrakteerd in het Navat restaurant. Na het eten trok een deel de stad in om het nachtleven in Osh te ontdekken. De Belgen en enkele Nederlanders besloten te gaan slapen…

Zondag 14 juli – 254km richting Kazarman

We zijn over de helft, maar het beste moet nog komen is ons beloofd.

Vandaag ruilen we het asfalt in voor gravelwegen, we rijden via Jalal Abad richting Kazarman. Maar eerst bezoeken we de beroemde veemarkt van Osh. Het is een af en aanrijden van kleine bestelwagentjes met open bak. Die zijn meestal gevuld met levende dieren die daar gewoon rechtop instaan tijdens het rijden. Het gaat van een schaap of lam naar runderen en paarden.

Er wordt heel wat over en weer gediscussieerd over vermoedelijk de prijs want veel konden we er niet echt van verstaan. En ook hier wordt direct geposeerd voor een portretje.

Eens we Jalal Abad gepasseerd waren zou de rest van de dag off-road worden, laat die gravelwegen maar komen 😉. Het was trouwens niet alleen gravel, we moesten enkele bergpassen over waar de ene haarspeldbocht de andere opvolgde.

Tijdens het rijdend merkten we dat de lucht steeds dreigender werd, er hing duidelijk onweer in de lucht. Niet veel later was het prijs, Bliksem en donder gecombineerd met een variatie van zeer zware regenbuien afgewisseld met hagel. Op sommige momenten zagen we geen twintig meter ver.

Loïc zat aan het stuur en zelfs met ruitenwissers die amper drie bewegingen per minuut maken heeft hij ons veilig over de bergpas geloodst.

We bleken het enige team te zijn die tijdens dit onweer de berg zijn overgeraakt. De overige teams zijn vastgeraakt tussen twee aardverschuivingen.

Al bij al toch wel wat geluk gehad dat er niemand in zo een aardverschuiving is terechtgekomen. De overige teams hebben twee en een halve dag vastgezeten omdat omrijden honderden kilometers zou zijn geweest. Ze hebben het gelukkig niet teveel aan hun hart laten komen getuige de foto hierboven.

Wij zijn met een beetje geluk tot op onze eindbestemming geraakt. Het plan was dat wij ‘de Belgen’ voor de hele groep eten gingen maken. We hadden dus voor ons drieën zes kippen en drie kilo pasta. We zijn niet omgekomen van de honger 😉.

Als je wil leren hoe je plan te trekken dan zit je bij De Verdwaalde Jongens zeker goed. In de middle of nowhere eten klaarmaken met één gaspitje en twee potten ‘no problem’

Hierboven zien jullie een kort filmpje van het tweede deel van onze roadtrip.

Heb je het eerste deel gemist? Klik dan hier voor de link.