De AVD Oldtimer Grandprix op de Nürburgring is al jaren een vaste waarde in het classic racing circuit en werd in 1973 voor de eerste keer georganiseerd.

Het hoofdgedeelte van deze Duitse organisatie zijn de wedstrijden van het Masters Historic kampioenschap. Zij zorgen met hun Formule 1, Sportscar en Grand Prix cars voor de basis van de taart. Voor de slagroom en de kersen zorgt dan de AVD organisatie met hun typisch Duitse kampioenschappen zoals de Tourenwagen Classics, DRM Revial of de AVD toerwagen en GT wedstrijd. Deze mix zorgt voor een mooi en afwisselend programma. Elke autosportliefhebber vindt wel één of meerdere favoriete wedstrijden. De 500 aanwezige racewagens zullen voor het nodige spektakel zorgen. Jammer genoeg stond de reeks van de Tourenwagen Revival niet meer op het programma. Wel spijtig want hier zaten de voorbije jaren toch wel héél mooie exemplaren bij. Ook de Porsche Carrera Cup, die vorig jaar voor het eerst op het programma stond, was gelukkig afgevoerd. Wij, en waarschijnlijk nog vele anderen, konden niet begrijpen waarom deze huidige Porsche Cup deel uitmaakte van een classic auto evenement. De wedstrijd met de historische Formule 3 auto’s werd eveneens geschrapt uit het programma.

Het publiek was dit jaar zeer talrijk opgekomen. We konden dit op zaterdagmorgen al merken. Met nog 4 kilometer te gaan kwamen we in een gigantische file terecht. Daar bovenop kwamen nog eens alle zijstraten massa’s auto’s die allemaal de zelfde richting uitwilden: de Nürburgring. Na 1 uur aanschuiven waren we eindelijk ter plaatse. Na een rondgang in de paddock konden we genieten van de eerste wedstrijd van de Formule 1 wagens. Het startveld was deze keer niet héél groot met vijftien starters. Twee weken geleden was dit wel wat anders op de Silverstone Classic maar blijkbaar waren verschillende defecte auto’s niet tijdig hersteld voor deze Duitse wedstrijd van het kampioenschap en andere waren dan weer richting USA voor de classic week van Pebble Beach.

De strijd voor de eerste plaatsen is meestal een onderonsje tussen de Tyrrell van Martin Stretton en en beide Williams FW 07 wagens van Mike Cantillion en Christophe D’ Ansembourg. Meestal is Stretton de snelste en dat was ook zo in de eerste wedstrijd van het weekend. Hij kreeg echter wel enige weerstand van de Williams van Cantillon en een prachtige Ligier JS 11 Gitanes van Matteo Ferrer-aza. Deze prachtige Ligier moest echter de strijd staken na een breuk in de linker achterwielophanging. De herstelling vond plaats op zaterdagavond en zondag verscheen hij terug op de laatste plaats van de startgrid voor de tweede wedstrijd. Vooraan ging de strijd tussen de Tyrrell van Stratton en de Jägermeister March 761 van Henry Fletcher. De Williams FW 07’s moesten beide de strijd staken. De Gitanes Ligier baande zich een weg door het startveld en eindigde nog op de tweede plaats op 1 seconde van de Tyrrell van Stretton. Weinig deelnemers, maar toch een mooie wedstrijd. Mooiste deelnemer : de Embassy Hill GH2. Een Formule 1 met een hoge airbox blijft nog altijd een parel om naar te kijken. Graham Hill, de enige piloot die ooit wereldkampioen F1 was met inbegrip van een overwinning in de GP van Monaco, de Indy 500 won en ook nog de 24 uren van Le Mans, is ooit nog teambaas geweest van een F1 team. Deze Hill GH2 is een model uit de laatste periode van zijn F1 team. Piloot Tony Brise gold als één van de aanstormende Britse F1 talenten. Jammer genoeg zijn teambaas Hill en piloot Brise verongelukt in een vliegtuigchrash met het privé vliegtuig van het team. Dit was meteen ook het einde van het Formule 1 team.

Meest originele F1 was misschien toch wel de Merzario F1 A3 van piloot en constructeur Artureo Merzario. Inderdaad, de Italiaanse cowboy heeft na zijn eerste pilotencarrière bij Alfa Romeo en Ferrari in sportwagens en Formule 1 ook nog deelgenomen aan het wereldkampioenschap met “eigenbouw” F1 wagens. Deze gele F1 A3 is één van deze wagens. Met een klein budget en weinig technische middelen verscheen hij aan de start van de wedstrijden in 1979. Artureo was zowel ontwerper, mekanieker en piloot. Goede resultaten waren er niet maar onze sympathie had hij zeker.

De FIA Historic Sportcars waren deze keer ook maar matig vertegenwoordigd. Net als in de F1 wedstrijd was het maar een klein startveld met slechts 25 wagens. Deze zorgden dan weer wel voor voldoende strijd. De grote en kleine Lola’s T70 en 212 namen de handschoen op tegen de Chevron’s B26 en B16 modellen. De verschillen waren klein want na 1 uur wedstrijd kwam de Lola T70 van Jason Wright en Andy Wolf als eerste over de finishlijn. Ze hadden 20 seconden voorsprong op de Chevron B26 van Henry Fletcher. Mooiste wagen van deze reeks was een Alfa Romeo 33 TT 3 uit 1972. Piloot Martin Halusa reed héél voorzichtig zijn rondjes en nam niet deel aan mogelijke duels. We zouden het niet anders gedaan hebben maar het was wel leuk om nog eens een 33 TT 3 in actie te zien op een circuit. Meestal kom je ze statisch tegen of in een demo reeks zoals in Goodwood of op Schloss Dyck.

Ook bij de Masters Endurene Legends vonden we maar een klein startveld. Misschien zijn twee organisaties zoals de Masters en deze van Peter Auto wel iets te veel van het goede. De mogelijke deelnemers verdelen zich dan uiteraard over de twee series. Enkele zien we wel terug in beide maar deze vormen toch een minderheid. Een bijkomend probleem was ook dat er op Silverstone Classic nog al wat brokken waren gereden in de soms slechte weersomstandigheden. Aston Martin was titelsponsor van deze wedstrijd en zorgde met 5 wagens voorzien van een V12 motor meteen ook voor de beste geluid van het weekend. De zestig cilinders van de DBR1-2, de DBR 9 of de Vantage V12 modellen waren een plezier voor ons gehoor. Het was twee keer de Aston Martin Lola DBR 1-2, van onze landgenoot Christophe D’ Ansembourg, in Gulf uitvoering die de snelste was in deze reeks. Twee keer was er wel een spannende strijd met een andere Gulf Pescarolo LMP1. Na veerig minuten wedstrijd bedroeg het verschil slechts enkele seconden.

Een dergelijke organisatie kan niet overleven zonder de nodige sponsoren. Porsche is er hier één van. Elk jaar nemen ze bijna gans de Mercedes Arena in beslag voor hun hospitality en VIP parking voor hun deelnemende klanten. Het aantal aanwezige 911 modellen zijn echt niet te tellen en alle modellen uit hun meer dan vijftig jarige productie zijn mooi opgesteld. Carrera, GTS, Turbo, GT2, GT3, Speedster, Cabrio’s of Targa’s…… ze staan er allemaal. Ook zeer exclusieve moddellen zoals de 959, Carrera GT of 918 ontbreken niet. Op de parking lijkt het echt of Porsche ooit maar één model heeft uitgebracht want al de andere modellen zijn maar matig vertegenwoordigd. Zo konden we de aanwezige Panamera wagens tellen met de vingers van één hand en we hadden ze zelfs niet alle vijf nodig. Niettegenstaande al dit 911 geweld vierde de Porsche Classic afdeling wel de vijftig jarige verjaardag van de 914 of VW Porsche. Veel onderdelen en toebehoren zijn opnieuw beschikbaar. Zo zagen we nieuwe voetmatjes en de setjes met boordgereedschap als nieuwe artikelen uit hun gamma. Opnieuw wel jammer dat we in dit gigantisch Porsche dorp geen enkele race Porsche konden vinden. Porsche heeft zo’n mooie collectie met historische racewagens en het is voor hun toch maar een kleine moeite om daar enkele van mee te brengen. Of zien we dit verkeerd ?

Bij de collega’s van Skoda gaat het er veel kleinschaliger aan toe. De leden die aanwezig zijn met hun historische auto’s krijgen wel de mogelijkheid om er enkele rondjes te rijden op het Grand-Prix circuit.  Nu staat Skoda niet direct in onze top 10 van favoriete merken maar bij de oudere modellen konden we toch wel enkele mooie pareltjes opmerken.

Bij de Historic Grand Prix Cars tot 1965 zagen we zowaar twee Maserati 250F onder de deelnemers. De 250F blijft toch wel een imposante verschijning in een startveld waarvan het merendeel toch wel vrij kleine auto’s zijn. Zeker als ze naast de 250F staan ! Nu is dit zeker geen nadeel want aan de finisch zijn meestal deze kleintjes de eerste. De Lotus 18/21 van Peter Horsman is de snelste voor de Cooper T79 van Michael Gans.

De grote startvelden konden we dit jaar vinden in de typisch Duitse organisaties. In de AVD Tourenwagen en GT Trophee waren er al meteen meer dan 40 starters. De deelnemende wagens dateren van eind jaren 60 en de eerste helft van de jaren 70. Het merendeel waren hier toch wel de tourwagens zoals de Ford of Cortina zelfs een Falcon en de BMW 2002, maar bijna de helft van de aanwezigen waren Alfa Romeo’s met de 1600 GT, 1750 GT, Giulia S en de GTA. De GT’s waren maar matig vertegenwoordigd met twee Lotus Elan’s en een TVR Grantura. Spektakel verzekerd: dwars door de bocht of op 3 en zelfs 2 wielen. Elke ronde opnieuw en opnieuw. Deze reeks had ook een héél beroemde deelnemer met de Italiaanse “cowboy” Arturo Merzario. Hij eindigde met zijn Alfa Giulia op plaats 13. De wedstrijd werd gewonnen door de Ford Escort RS 1600 van Peter Stöhrmann.

De typisch Duitse DRM Revival had ook te kampen met een dalend startveld. Dit hadden de organisatoren echter prachtig opgelost door een aantal proto’s en zelfs Canam wagens toe te laten. Zo werd een bonte mix gemaakte tussen de Groep 5 en 4 wagens zoals bv de Porsche 935, de BMW M1 en proto’s van Lola en Chevron en de machtige Mclaren Canam versies M8, M8C en M8F. Wat het geluid betreft was dit de beste mix van het weekend: het magistraal geluid van de atmospherische  BMW M1 zes cilinder, het turbo gefluit van de Porsche 934 en 935 en de Amerikaanse V8 motoren van Chevrolet in de Canam wagens. Ook voor het oog, een lust om te zien met meer dan 50 starters. De Mclaren M8 die voorbijkomt en ondertussen een BMW 2002 of Ford Escort dubbelt, we hadden het eigenlijk nog niet gezien. Deze wedstrijd deed ons denken aan de CER formule bij Peter Auto maar bij deze laatste zijn dan geen toerwagens toegelaten want die rijden daar in hun eigen reeks. In beide wedstrijden werd er voor de overwinning gestreden door de Lola T294 van Felix Haas en de Mclaren M8 van Marco Werner. Ze verdeelden de buit mooi onder hun twee door elk één wedstrijd te winnen en ook door allebei dan ook nog op plaats twee te eindigen. De derde plaats was  op zaterdag voor de Ford Capri Zakspeed turbo van Peter Mücke. Hij won hiermee ook de DRM reeks.

Op zondag was hij echter niet van de partij voor de tweede wedstrijd. Tot onze grote verbazing stond Mücke met zijn Super Ford Capri op de pole in de Tourwagen Classic wedstrijd. Tot nu toe vonden we in deze reeks voornamelijk ex DTM of ex STW Supertouringwagens die dan nog aangevuld werden met BTCC, WTCC  of groep 2 wagens uit het ETCC van de jaren 70. En nu opeens staat de groep 5 Zakspeed Capri op de pole position. We begrijpen dit niet echt. Het is dan ook niet echt moeilijk dat er weinig spanning was voor de eerste plaats. De wedstrijd werd door een zware crash na elf ronden stil gelegd en toen had Mücke al bijna twee minuten voorsprong op de WTCC BMW 320i van Jörg Koslowki die eigenlijk voor ons de morele winnaar is. Een halve minuut later werd Yannik Trautwein met zijn CLK DTM Mercedes derde. In deze wedstrijd reed ook wel wat bekend volk mee. De originele piloten van deze auto’s komen maar al te graag uit hun pensionering. Zo zagen we onder meer Armin Hahne, Prinz Leopold von Bayern, Klaus Niedswiedz, Marc Hessel, Volker Strycek en Hubert Haupt onder de deelnemers. Deze laatste was van de partij met zijn originele Audi V8 DTM auto en in zijn daarbij passende originele racepak. Dit wil dan automatisch zeggen dat Hubert de laatste 25 jaar geen extra kilo’s heeft aangemaakt en nog steeds in topconditie verkeert. In onze zoektocht naar nieuwe deelnemers vonden we deze keer een ex Andy Rouse BTCC Ford Sierra Cosworth in Kaliber uitvoering en een héél mooi BMW 30CSL van het Belgische Juma team. Deze deden in 1979 met piloten Eddie Joosen en Umberto Grano een gooi naar de Europse titel. De prijs voor de mooiste auto hadden ze zeker gewonnen maar de titel was dat jaar voor hun Italiaanse merkgenoten Finotto en Facetti.

Hoofdsponsor Motor Klassiek is zoals elk jaar in de paddock aanwezig een gigantische tent. Naast hun toch vrij goede koffie die ze serveren in een collector koffietas, staat er ook telkens een expo. Deze keer was het Italiaanse Abarth die de honneurs mocht waarnemen. Vandaag kennen de meeste mensen Abarth als de sportieve afdeling van Fiat maar vroeger was dit een zelfstandig merk dat in 1949 werd opgericht door Carlo Abarth. Abarth is een Oostenrijker met Karl als voornaam. Na een eerste succesvolle periode als piloot van motorfietsen verhuist hij naar Italië en veranderd zijn naam in Carlo. Hij begint met eigen realisaties maar zal later ook sportieve Fiat modellen uitbrengen. De Fiat 500 Abarth is ongetwijfeld de bekendste. Maar ook de Porsche 356 en de Simca 1000 verschijnen in een Abarth versie. Naast transformaties of tuning van bestaande voertuigen, ontwerpt hij ook compleet nieuwe auto’s en dit zowel voor gebruik op de openbare weg als in de racerij. Voor de seriewagens werkt hij samen met bekende koetswerkbouwers zoals Bertone, Vignale en Zagato. De Abarth racewagens zijn vooral bekend in de proto klasse tot 2 liter en dit zowel voor circuitgebruik als voor klimwedstrijden op de openbare weg. De naam Abarth zal later overgenomen door FIAT. Abarth verschijnt op de sportieve FIAT versies en ook op hun rallywagens. De Fiat 131 Abarth is hiervan ongetwijfeld de bekendste.

De AVD Oldtimer Grand Prix blijft een topevent in de Europese kalender en we waren zeker niet alleen met dit standpunt. De andere 53.500 toeschouwers zullen ook wel onze mening delen en volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij.

Foto’s en verslag:  Joris De Cock