Vertrokken in De Klinge om 05u00 richting Goodwood wellicht één van de belangrijkste classic car events in Europa. Dit jaarlijkse event is ondertussen aan zijn 18é editie toe en wordt georganiseerd door Lord March die op de foto hierboven de massa bezoekers toespreekt. Na een vlotte rit en het nemen van de Shuttle stonden we al vrij snel op Engelse bodem. Om 09u50 waren we effectief op het domein en het viel direct op dat dit erg groots was opgezet. Voor mij persoonlijk kan ik niet zeggen eerder op een classic car event te zijn geweest van deze omvang en met deze uitstraling.

Een belangrijk deel van de Revival zijn de wedstrijden die op het authentiek racecircuit worden gereden, dat voor de gelegenheid volledig is ondergedompeld in de sfeer van de jaren 60. Enig verschil is dat de muur die in de laatste chicane staat nu in piepschuim i.p.v. steen. De binnenkant is nog wel gevuld met zand, dus best niet aanraken met een classic racewagen zoals de Cobra hieronder doet…

De auto’s die mogen starten, zijn die van 1948 – debuut circuit – tot en met 1966, het laatste jaar waarin er wedstrijden werden gereden op het circuit. Daarna is het nog wel enkele jaren gebruikt voor tests. Op deze regel zijn twee uitzonderingen; de pre-war klasse, deze werden ook gebruikt tijdens de eerste jaren van het circuit, gezien er vlak na de oorlog geen overvloed aan nieuwe wagens was. Ten tweede zijn er de exemplaren van de Brooklands Trophy, als herinnering aan dit beroemde vooroorlogs circuit, dat tijdens WO II ter ziele is gegaan.

Ook opvallend was hoeveel mensen er rondlopen in kleding uit de periode waar zij zich met hun auto in thuis voelen. De typisch Engelse picknick mag natuurlijk ook niet ontbreken met het porseleinen servies en alle toeters en bellen die je maar kan bedenken.

We zijn eerst gaan kijken bij de vliegtuigen want hoe je het ook draait of keert die trekken echt wel de aandacht naar zich toe. Spitfire en Hawker waren slechts enkele van de merken. De toestellen stijgen quasi voor je neus op en als ze rakelings overscheren kan je ze bijna aanraken. Er werd ook veel in formatie gevlogen, echt wel indrukwekkend.

’s Avonds naar onze B&B, we wisten dat het afgelegen en rustig gelegen was maar dat we er meer dan drie kwartier achter moesten zoeken hadden we niet echt verwacht. Rustig was het wel en we moesten na zo een lange dag niet meer gewiegd worden.

We waren uitgenodigd op een ontbijtsessie bij Credit Suisse, buiten het feit dat het ontbijt erg verzorgd was werden we getrakteerd op een pannel met volgende deelnemers, Sir Stirling Moss, Alain De Cadenait, Derek Bell, Jackie Oliver, Dario Franchitti, Jochen Mass en als moderator Henry Hope Frost.

Thema, classic car racing en het verschil tussen Europa en Amerika. Een van de punten was dat het er in de VS een stuk voorzichtiger aan toegaat dan in Europa door op bepaalde plaatsen inhaalverbod in te stellen en dit om de risico’s op ongelukken te verkleinen. In Europa kan men gewoon racen zoals 50 jaar geleden. Verder waren de gesprekken geanimeerd en doorspekt met diverse anekdotes. Zo vertelde Alain de Cadenait dat er Formule 1 contracten werden getekend op een servet. Oliver wist te vertellen dat hij graag in de VS reed en dit bleek duidelijk niet alleen vanwege de circuits. De coureurs lagen blijkbaar goed in trek bij de Amerikaanse Vrouwen.

Het favoriete circuit in de VS was Elkhart Lake, hier waren deze zes unaniem over. Franchitti had een verhaal over het rijden op de one mile ovals, blijkbaar zijn de G krachten zo sterk dat hij duizelig werd tijden het rijden. Hij wist tevens te vertellen dat de snelheid op die ovals niet beneden de 220 miles lag wat waanzinnig hoog is.

Het is misschien een detail maar wanneer je over de parking liep dan kon je zien dat deze werd ingedeeld in twee velden. Gewone auto’s (al kan je bvb een Lamborghini Huracan al bezwaarlijk gewoon noemen) en dan de classic car parking. De hoeveelheid exclusieve auto’s was adembenemend, Aston Martin DB4, DB5 en DB6 alsof ze niks kosten. Ook een Bugatti type 57 heb ik gespot en het aantal Rolls Royce’s, Bentley ’s en Jaguars was gewoon niet te tellen.

Had ik het al over de sfeer gehad? De waanzin gewoon, we hadden echt ogen tekort. Hier kan je echt een dag vullen met mensen kijken. Ik heb me dus ook geamuseerd met het maken van portretten al was dit niet altijd eenvoudig betreffende de achtergrond. We hebben ook de Tesco supermarkt bezocht en tal van andere winkels en ateliers. Het knappe was dat een groot aantal van die winkels enkele dagen geleden zijn gebouwd en helaas binnen enkele dagen weer verdwenen zijn. De authenticiteit was frappant, tot complete ateliers van Porsche, BMW, Michelin en vele anderen.

Er was ook een legereenheid neergestreken op de rand van het vliegveld, een vriendelijke Brit gaf ons een rondleiding en er waren ook enkele foto momenten. We merkten ook hier dat er niets aan het toeval werd overgelaten, tot het kleinste detail was verzorgd. Het viel ons ook op dat de figuranten er erg veel plezier aan beleefden want net zoals overal op het Goodwood domein was ook de sfeer in de legerunit opperbest.

Misschien moet ik het ook nog eens over de races hebben, uiteraard hebben we er zoveel als mogelijk meegepikt. Met uitzondering van enkele demotoertjes werd er meestal op het scherp van de snee gereden. Het gevolg hiervan was dat er wel eens een schuiver plaatsvond, zo raakte de Ferrari 250 GT SWB Breadvan (er is er zo maar eentje) rechts vooraan beschadigt en knalde een Cobra voor onze neus het decor in. Gelukkig allemaal zonder al te veel erg.

Zoals steeds was er ook dit jaar weer een Settrington Cup, zo wordt er al van erg jonge leeftijd een voorliefde aangekweekt voor classic cars. Het was een groot startveld en de spanning was van de jonge gezichtjes af te lezen. De kinderen maar vooral de ouders straalden van trots. Er werd getrapt op het scherp van de snede en de winst was weggelegd voor de zoon van Ben Collins (de vroegere Stig bij Top Gear). Hij was dan ook erg fier bij de ontvangst van de beker.

Er was ook een race exclusief voor Ferrari ’s, dit was behoorlijk indrukwekkend te noemen. Wist u trouwens dat in het geval van de race Ferrari ‘s de kleur het land verraad? Zo is rood de racekleur voor Italië, grijs voor Duitsland, groen voor Engeland, blauw voor Frankrijk en geel voor België. Het was een spannende race trouwens die een beetje ontsierd werd door een stop en go penalty.

De St. Mary’s voor toerismewagens was trouwens volgens onze bescheiden mening de beste autorace van 2015 over alle evenementen heen, waarin zowel classics en hedendaagse wagens samen raceten. De hele race was letterlijk nagelbijten van start tot finish. De Alfa die op pole starte en deze eerste plaats een hele tijd wist vast te houden liet zich verassen en verloor zo enkele plaatsen waardoor de Ford Galaxy van Tom Kristensen op de eerste plaats terecht kwam. Indrukwekkende auto’s hoor die Ford Galaxie’s en niet in het minst door hun afmetingen want ook het motorgeluid van die dikke V8 was impressionant.

Er was ook een demorace ter ere van Shelby, zo waren de enige zes ooit gebouwde Cobra coupes allemaal van de partij . Stuk voor stuk unieke auto’s al verschil ik en Joris nogal eens over wat we wel of niet mooi vinden. Voor mij zijn de cabrio’s nog altijd mooier maar smaak en kleur zijn persoonlijk zeker…

Kan u er niet echt genoeg van krijgen dan kan u zeker de foto’s hieronder nog bekijken of als u liever bewegende beelden ziet kan u ook een groot aantal van de race’s terugzien via deze link.